معمولا سخت‌تر از نوشتن یک جستار، انتخاب عنوان جستاره! برخلاف عنوان خیلی کلی این جستار، مشاهده‌ای که می‌خوام به اشتراک بگذارم خیلی کوچولوعه.

به تصویر زیر نگاه کنید. دو تا تکه با شماره‌های 3 و 6 که آبی هستند کنار هم قرار گرفته‌اند. تکه‌ی شماره 3 یک مستطیل هست و تکه‌ی شماره 6 یک مثلث قائم الزاویه مختلف الاضلاع. قرار هست که اون تکه‌ی قرمز که باز هم یک مثلث قائم الزویه مختلف الاضلاع و همهنشت با تکه‌ی شماره 6 هست رو کنار دو تکه‌ی دیگه بگذاریم تا یک مستطیل درست بشه.

بارها در کار بچه‌های دبستانی و حتی بعضا در کار بزرگسال‌ها مشاهده کردم که وقتی ازشون خواسته‌ام چنین پازل‌هایی رو حل کنند، شروع می‌کنند به چرخوندن (دوران) تکه‌ی قرمز، به امید این که جای خالی رو به درستی پر کنه. بعضی از بچه‌ها دبستانی این چرخوندن رو مدام تکرار می‌کنند و در حالی که یه جورایی مطمئن هستند این تکه قرمز، تکه مناسبی هست برای این که شکل به مستطیل تبدیل بشه، ولی اون رو برنمی گردونند (تقارن) و از این که چرا شکلشون رو نمی‌تونند کامل کنند کلافه می‌شوند.

بعضی از بچه‌ها هم از این که اصلا میشه "این" مثلث جای خالی رو پر کنه نا امید می‌شوند و یک مثلث دیگه که دقیقا همنهشت با تکه قرمز هست رو از تکه‌های همگروهیشون بر می دارند، انگار که مثلث خودشون خرابه!

خوب این یک مثال بود از پازل‌‌‌‌‌‌‌هایی از این دست و سختی کار بچه‌ها. وضعیت‌های مشابه با این رو خیلی دیده‌ام.

سوالم این هست که آیا عمل برگدوندن (تقارن) شکل واقعا سختتره  و دیر به ذهن افراد می رسه نسبت به چرخودن (دوران)، یا این که مثلا دلیلش می تونه به خاطر دست ورزی های کم با اشکال باشه یا ...