راستش وقتی معلمی، همیشه تازه کاری. ولی بعضی وقت ها دیگه خیلی تازه کاری. فکر کردم به اشتراک گذاشتن اون اتفاق های کلاس درس، یا به طور کلی اون تجارب معلمی، که یه جایی و در یه زمانی ما رو بعد از خود اون اتفاق یا تجربه به فکر واداشته، می تونه برای همه ی ما آموزنده باشه.
اولی رو خودم به اشتراک می گذارم از دفترچه ی خاطرات اولین سال معلمی ام. نوشته شده در انتهای هفته ی اول تدریس در تاریخ ۹ مهر ۱۳۷۵!
متاسفانه رفتار من با بچه ها مورد سوء تعبیر واقع شده. وقتی بچه ای سر کلاس آواز می خواند و من به او می خندم یعنی رفتار او را مورد تایید قرار داده ام. بنابراین,
من + ریاضیات=سردرد
نتیجه ای که از این آزادی گرفته ایم چه بود؟
۱. زحمت های من در خانه به هدر رفت.
۲. کلاس برای همه غیر قابل استفاده شد.
۳. کلاس های بغلی نیز غیرقابل استفاده شد!!!!
و کمی بعد نوشته ام:
آشوبی که از رویارویی با بچه ها داشتم بتدریج در حال از بین رفتن است.